domingo, 15 de maio de 2016
Chegou o peor
Atopámonos no ano 2073, o avance das tecnoloxías, a aparición doutras novas, de novas fontes de enerxía, a creación de novos aparellos informáticos fixeron que chegara o que temíase xa dende fai tempo, a xente deixou de falarse, para iso xa estaban os móviles, tablets etc...
As conversas entre persoas, a fala, as conversas a hora de comer, nas reunión familiares, nas escolas, nos postos de traballo...o avance dos aparellos como móviles, tablets, e outros novos que apareceron nestes últimos anos foron os culpables desta perda.
A pesar de que todo o que aportaban similaba ser beneficioso e permitiannos realizar cousas impensables, chegou o día que anos atrás científicos como Einstein predeciron no pasado.
Estamos na época na que a tecnoloxía domina
os nosos días e podemos dicir que estamos nunca xeración tecnoloxica, os aparellos casi poden ser considerados persoas humanas porque o que realizan é casi equiparable ao que una persoa humana fai, as persoas perderon moitas capacidades intelectuais debido a que os aparellos pensaban por eles, realizaban tareas e traballos no seu lugar, o sedentarismo alcanzou cifras altísimas o deporte case non era practicado...as tecnoloxías absorberonnos totalmente.
A profecía que temía Einstein cumpliuse e o que nos espera nos seguintes anos e no século XXII e un avance desta situación debido ao contento dos cidadáns xa que realmente as actividades e a acción humana quedou tan reducida que a vida é realmente cómoda xa que os que realmente traballan son os aparellos.
As conversas entre persoas, a fala, as conversas a hora de comer, nas reunión familiares, nas escolas, nos postos de traballo...o avance dos aparellos como móviles, tablets, e outros novos que apareceron nestes últimos anos foron os culpables desta perda.A pesar de que todo o que aportaban similaba ser beneficioso e permitiannos realizar cousas impensables, chegou o día que anos atrás científicos como Einstein predeciron no pasado.
Estamos na época na que a tecnoloxía domina
os nosos días e podemos dicir que estamos nunca xeración tecnoloxica, os aparellos casi poden ser considerados persoas humanas porque o que realizan é casi equiparable ao que una persoa humana fai, as persoas perderon moitas capacidades intelectuais debido a que os aparellos pensaban por eles, realizaban tareas e traballos no seu lugar, o sedentarismo alcanzou cifras altísimas o deporte case non era practicado...as tecnoloxías absorberonnos totalmente.
A profecía que temía Einstein cumpliuse e o que nos espera nos seguintes anos e no século XXII e un avance desta situación debido ao contento dos cidadáns xa que realmente as actividades e a acción humana quedou tan reducida que a vida é realmente cómoda xa que os que realmente traballan son os aparellos.
domingo, 8 de maio de 2016
Os benefactores de Betanzos
Cando era pequena, meus avos soían levarnos a miña curma e a min a xogar ao parque do Pasatempo de Betanzos, encantabanos os animais que ali había, as grutas secretas, o estanque, o león xigante...sempre que o pedíamos levábannos e para nos era un dia xenial.
Nunca pareime a pensar de quen fora a xenial idea de construir o parque ata que con 16 anos fun de excursión a cidade de Betanzos e fomos a visitar o parque, alí, unha profesora contounos que uns irmans da cidade apelidados García emigraran a América e fora tal a fortuna que fixeron que cando chegaron a Betanzos de volta construiron o parque para mostrarlle ao mundo todo o que había nos restos dos países.
Pero agora con 18 anos sempre que paso por alí pregunto a os meus país o porque do parque e porque é tan bonito eles contestanme que foron uns irmans indianos os que o realizaron pero non me sacan de dúbidas...polo tanto, decidín adicar esta entrada de tema libre a estos dous irmans e todo o que realizaron na sua cidade e polos Betanceiros.
Estos dous irmans era Don Juan García Naveira (Betanzos, 16 de maio de 1849-Betanzos, 9 de marzo de 1933) e Don Jesús García Naveira (Betanzos, 14 de xunio de 1853 - San Nicolás de los Arroyos, 24 de marzo de 1912) na sua cidade natal realizaron multitude de obras de caridade a principios do século XX, na que investiron boa parte da fortuna que reuniron alá, tanto individual como conxuntamente. Como mostra de agradecemento e recoñecemento, a cidade de Betanzos dedicoulles a praza principal da cidade.
Eran fillos de labregos, que tiveron que emigrar para sobreviviren, desenvolvendo distintos traballos en Bos Aires ata que crearon unha empresa dedicada á importación, Etchegaray, Arriarán y Cía. Posteriormente emprenderon outros negocios e dedicáronse ós servizos bancarios, o que lles reportou abundantes ingresos cos que fixeron unha boa fortuna.
O número de obras que estes realizaron na cidade foi inmensa, entre elas atopanse:
-O máis espectacular foi o parque do Pasatempo, onde pasei moitas horas xogando e correndo polas suas instalaciós cando era nena:
O Parque do Pasatempo foi diseñado e costeado por Don Juan García Naveira, foi o seu empeño persoal. A sua construcción iniciouse entre 1893 e 1895. Foi concebido como un parque enciclopédico a modo da época, onde vense plasmadas as vivencias que este indiano adquiriu nas suas numerosas viaxes. O parque estaba dividido en duas partes: os xardins e o núcleo plástico.
En 1914 o parque estaba prácticamente configuardo. Coa muerte de Don Juan, que non deixou estipulada a continuidade do parque, o estallido da Guerra Civil e as suas consencuencias produxeron o deterioro do parque. Co paso dos anos foise cubrindo de maleza ocultando prácticamente todo o recinto. En 1986 o Concello de Betanzos compra estos terreos e o parque comeza a renacer.
-O lavadeiro público gratuito é outra das fundacions comuns dos irmans García Naveira. Foi construido no 1902.
Tratase dun edificio puramente funcional de duas prantas. Conta con duas filas de lavadeiros (para usalas segundo as mareas), ten capacidade para 22 lavandeiras simultáneas e conta con lareira e secadeiros cubertos.
Os irmans García Naveira esptipularon una serie de cláusulas para su uso:
-Escola Jesús García Naveira,
Tratase dun edificio de pranta baixa que conta con tres corpos, un central e os laterais, un era o pabillón de nenas e outro de nenos. Ten un esquema simétrico e fai un bo aproveitamento da luz natural no interior. Emplea elementos tomados da arquitectura hispano-musulmana. El arquitecto que traballou neste edificio foi Rafael González Villar. Actualmente alberga a guardería municipal.
-Escolas García Hermanos,
En 1908 os irmans García Naveira fundan o Patronato Benéfico-Docente García Hermanos co fin de proporcionar albergue, vestido, alimento y cuidados médicos a os ancianos e alimentos, educación e enseñanza aos máis novos. Para elo construirianse dous edificios independientes sobre un mesmo solar. A escola foi inaugurada en 1914 e o asilo en 1912, este último non se conserva.
Tratabase de edificios maxestuosos dotados das máis modernas comodidades e avances da época. A escola contaba cos métodos pedagóxicos máis modernos, contando cun museo, intentaban despertar os sentidos e imaxinación dos públicos; actualmente conservanse algunhas pezas en el Museo de las Mariñas.
-Casa do pobo, a Casa do pobo está situada na Rúa Travesa. Foi construida en 1918, tratase dun legado de Don Jesús García Naveira a favor da “Federación de Sociedades Obreras de Betanzos”, deixando 50.000 pesetas a favor das asociacions obreiras locais.
Ao comezar a guerra de 1936 o goberno vencedor disolve o que quedaba da Federación de Sociedades Obreiras e incauta a vivenda.
Hoxe en día é propiedade privada.
-Outras das obras que levantaron na cidade foi un hospital que actualmente son os xulgados.
Nunca pareime a pensar de quen fora a xenial idea de construir o parque ata que con 16 anos fun de excursión a cidade de Betanzos e fomos a visitar o parque, alí, unha profesora contounos que uns irmans da cidade apelidados García emigraran a América e fora tal a fortuna que fixeron que cando chegaron a Betanzos de volta construiron o parque para mostrarlle ao mundo todo o que había nos restos dos países.
Pero agora con 18 anos sempre que paso por alí pregunto a os meus país o porque do parque e porque é tan bonito eles contestanme que foron uns irmans indianos os que o realizaron pero non me sacan de dúbidas...polo tanto, decidín adicar esta entrada de tema libre a estos dous irmans e todo o que realizaron na sua cidade e polos Betanceiros.
Estos dous irmans era Don Juan García Naveira (Betanzos, 16 de maio de 1849-Betanzos, 9 de marzo de 1933) e Don Jesús García Naveira (Betanzos, 14 de xunio de 1853 - San Nicolás de los Arroyos, 24 de marzo de 1912) na sua cidade natal realizaron multitude de obras de caridade a principios do século XX, na que investiron boa parte da fortuna que reuniron alá, tanto individual como conxuntamente. Como mostra de agradecemento e recoñecemento, a cidade de Betanzos dedicoulles a praza principal da cidade.Eran fillos de labregos, que tiveron que emigrar para sobreviviren, desenvolvendo distintos traballos en Bos Aires ata que crearon unha empresa dedicada á importación, Etchegaray, Arriarán y Cía. Posteriormente emprenderon outros negocios e dedicáronse ós servizos bancarios, o que lles reportou abundantes ingresos cos que fixeron unha boa fortuna.
O número de obras que estes realizaron na cidade foi inmensa, entre elas atopanse:
-O máis espectacular foi o parque do Pasatempo, onde pasei moitas horas xogando e correndo polas suas instalaciós cando era nena:
O Parque do Pasatempo foi diseñado e costeado por Don Juan García Naveira, foi o seu empeño persoal. A sua construcción iniciouse entre 1893 e 1895. Foi concebido como un parque enciclopédico a modo da época, onde vense plasmadas as vivencias que este indiano adquiriu nas suas numerosas viaxes. O parque estaba dividido en duas partes: os xardins e o núcleo plástico.
En 1914 o parque estaba prácticamente configuardo. Coa muerte de Don Juan, que non deixou estipulada a continuidade do parque, o estallido da Guerra Civil e as suas consencuencias produxeron o deterioro do parque. Co paso dos anos foise cubrindo de maleza ocultando prácticamente todo o recinto. En 1986 o Concello de Betanzos compra estos terreos e o parque comeza a renacer.
Os irmans García Naveira esptipularon una serie de cláusulas para su uso:
- Que fora público e gratuito.
- Preferencia do uso para as lavandeiras profesionais, é decir as que gañanse con elo a vida.
- Non se podera comercializar coas suas instalacions.
- O Concello encargarare da sua conservación e vixilancias.
-Escola Jesús García Naveira,
Tratase dun edificio de pranta baixa que conta con tres corpos, un central e os laterais, un era o pabillón de nenas e outro de nenos. Ten un esquema simétrico e fai un bo aproveitamento da luz natural no interior. Emplea elementos tomados da arquitectura hispano-musulmana. El arquitecto que traballou neste edificio foi Rafael González Villar. Actualmente alberga a guardería municipal.
-Escolas García Hermanos,
En 1908 os irmans García Naveira fundan o Patronato Benéfico-Docente García Hermanos co fin de proporcionar albergue, vestido, alimento y cuidados médicos a os ancianos e alimentos, educación e enseñanza aos máis novos. Para elo construirianse dous edificios independientes sobre un mesmo solar. A escola foi inaugurada en 1914 e o asilo en 1912, este último non se conserva.
-Casa do pobo, a Casa do pobo está situada na Rúa Travesa. Foi construida en 1918, tratase dun legado de Don Jesús García Naveira a favor da “Federación de Sociedades Obreras de Betanzos”, deixando 50.000 pesetas a favor das asociacions obreiras locais.
Ao comezar a guerra de 1936 o goberno vencedor disolve o que quedaba da Federación de Sociedades Obreiras e incauta a vivenda.
Hoxe en día é propiedade privada.
-Outras das obras que levantaron na cidade foi un hospital que actualmente son os xulgados.
Que pasaría se...
Fai 200 anos era utópico pensar que o home chegaria a Lúa, ahora xa fai maís de corenta anos de que un home conseguiu pisala, o que antes era utópico pensar, ahora o que resultanos utópico a nos é como sería vivir noutro planeta, se iso e posible e como sería a nosa vida ali, as ventaxas, os inconvenientes, o tipo de vida... Pero que pasaría se...
Dentro de 100 anos, grazas aos avances científicos, os nosos tataratatara netos de vida son optimas e necesitase, pvivirán nunha sociedade inimaxinable por nos hoxe en día. O home pisa Marte, o planeta maís similar a Terra o 25 de Xaneiro de 2116 o seu regreso asegura que as condicións polo tanto outro período de tempo para comezar cos preparativos para trasladar parte da vida humana a ese planeta, necesitaranse persoas dispostar, infraestructuras, servizos públicos...todo isto trasladase a Marte por medio das viaxes espaciais, é dicir, consitira en viaxes aéreos, nunhas naves coa forma dunha ave cunhas dimensións xigantes. Mentras tanto, no planeta roxo comeza a chegada dos
científicos mellor preparados do mundo encargados de señalar áreas habitables, áreas para servizos...
A xente tolea coa idea de trasladarse a un planeta totalmente novo, un cambio de aires que moitos necesitaban debido a contaminación que exisita na Terra e a suciedade e guerras que se estaban a dar entre algúns países, o petróleo esgotarase e era necesario atopar novas fontes e o praneta roxo era una gran promesa para volver a atopar a riqueza. Ao redor do 2134 constuíronse no praneta edificios, rúas, colexios, universidades, hospitais, centros comerciais, contaba con canalización de auga e de alcantarillado e as condicións climáticas eran favorables, non existía contaminación nin suciedade. Polo tanto, un ano despois chega o primer viaxe espacial que leva a bordo unhas 400.000 persoas, número perfecto para habitar a primeira cidade.
Ocupan vivendas de pisos, outros casas individuais, os rapaces comezan a escola, os seus mestres proviñan da Terra e comezaron o seu traballo ao que levaban anos adicandose nun novo lugar dando clase a rapaces totalmente novos, asi tamen foi cos demais empregos, perruqueiros montaron perruqueirias, periodistas oficinas de radio, de televisión, xornais dixitais...médicos contaban con hospitais e co tempo naceron os primeiros "marcianos" e a vida multiplicouse tanto e a xente estaba tan contenta coa vida alí que seguiron a chegar cada certo tempo mais números de viaxes espaciais e o numero de cidades que xurdian cada vez era maís alto polo que o numero de habitantes estaba casi sobre os 900.000 e acadabase o millón de persoas en moi pouco tempo.Obviamente hai praias, hoteis para aqueles que so atrevense a pasar unhas vacacións.
Convertirase todo iso nunha vida totalmente normal e ninguen decatabase de que onde estaba vivindo era totalmente impensable para os seus tátaratátara avos xa que a sociedade avanzara tan rápido que a vida de que o quixera e tivera os cartos necesarios pode establecer a sua vida sen importar o seu traballo, numero de membros da sua familia, a equipaxe que querían levar con eles e non deixar no olvido, recordos...todo cabía nos vos nas chamadas viaxes espaciais.
Marte conta con 16.000.000 de habitantes e con duas grandes cidades en torno as cales establecense as demais. Era o mundo perfecto, cada un traballaba no que lle gustaba, non había contaminación, as enfermidades eran escasas e son rápidamente curadas grazas a calidade dos médicos e dos hospitais, non existían guerras porque todos vivian encantados e en paz uns con outros, os rapaces criabanse feliz e gozan dunha saude plena, as cidades están totalmente limpias e todos os cidadans cumplen coas leis establecidas, os universitarios remataban os seus estudos e rápidamente comezaban o seu traballo.
Para aqueles que a vida en Marte non acababa de convercerlles ou simplemente añoran a sua antiga vida tamen contan con viaxes de volta, a Terra descenderá o seu numero de habitantes de manera espectacular e obviamente xa se estaba a pensar na vida en Venus.
Dentro de 100 anos, grazas aos avances científicos, os nosos tataratatara netos de vida son optimas e necesitase, pvivirán nunha sociedade inimaxinable por nos hoxe en día. O home pisa Marte, o planeta maís similar a Terra o 25 de Xaneiro de 2116 o seu regreso asegura que as condicións polo tanto outro período de tempo para comezar cos preparativos para trasladar parte da vida humana a ese planeta, necesitaranse persoas dispostar, infraestructuras, servizos públicos...todo isto trasladase a Marte por medio das viaxes espaciais, é dicir, consitira en viaxes aéreos, nunhas naves coa forma dunha ave cunhas dimensións xigantes. Mentras tanto, no planeta roxo comeza a chegada dos
científicos mellor preparados do mundo encargados de señalar áreas habitables, áreas para servizos...
A xente tolea coa idea de trasladarse a un planeta totalmente novo, un cambio de aires que moitos necesitaban debido a contaminación que exisita na Terra e a suciedade e guerras que se estaban a dar entre algúns países, o petróleo esgotarase e era necesario atopar novas fontes e o praneta roxo era una gran promesa para volver a atopar a riqueza. Ao redor do 2134 constuíronse no praneta edificios, rúas, colexios, universidades, hospitais, centros comerciais, contaba con canalización de auga e de alcantarillado e as condicións climáticas eran favorables, non existía contaminación nin suciedade. Polo tanto, un ano despois chega o primer viaxe espacial que leva a bordo unhas 400.000 persoas, número perfecto para habitar a primeira cidade.
Ocupan vivendas de pisos, outros casas individuais, os rapaces comezan a escola, os seus mestres proviñan da Terra e comezaron o seu traballo ao que levaban anos adicandose nun novo lugar dando clase a rapaces totalmente novos, asi tamen foi cos demais empregos, perruqueiros montaron perruqueirias, periodistas oficinas de radio, de televisión, xornais dixitais...médicos contaban con hospitais e co tempo naceron os primeiros "marcianos" e a vida multiplicouse tanto e a xente estaba tan contenta coa vida alí que seguiron a chegar cada certo tempo mais números de viaxes espaciais e o numero de cidades que xurdian cada vez era maís alto polo que o numero de habitantes estaba casi sobre os 900.000 e acadabase o millón de persoas en moi pouco tempo.Obviamente hai praias, hoteis para aqueles que so atrevense a pasar unhas vacacións.
Convertirase todo iso nunha vida totalmente normal e ninguen decatabase de que onde estaba vivindo era totalmente impensable para os seus tátaratátara avos xa que a sociedade avanzara tan rápido que a vida de que o quixera e tivera os cartos necesarios pode establecer a sua vida sen importar o seu traballo, numero de membros da sua familia, a equipaxe que querían levar con eles e non deixar no olvido, recordos...todo cabía nos vos nas chamadas viaxes espaciais.
Marte conta con 16.000.000 de habitantes e con duas grandes cidades en torno as cales establecense as demais. Era o mundo perfecto, cada un traballaba no que lle gustaba, non había contaminación, as enfermidades eran escasas e son rápidamente curadas grazas a calidade dos médicos e dos hospitais, non existían guerras porque todos vivian encantados e en paz uns con outros, os rapaces criabanse feliz e gozan dunha saude plena, as cidades están totalmente limpias e todos os cidadans cumplen coas leis establecidas, os universitarios remataban os seus estudos e rápidamente comezaban o seu traballo.
Para aqueles que a vida en Marte non acababa de convercerlles ou simplemente añoran a sua antiga vida tamen contan con viaxes de volta, a Terra descenderá o seu numero de habitantes de manera espectacular e obviamente xa se estaba a pensar na vida en Venus.
O Modernismo en Ferrol
Rodolfo Ucha foi o encargado de achegar o Modernismo a Ferrol, facendo da cidade a cidade por excelencia do Modernismo galego. Moitos destes edificios construidos polo arquitecto foron destinados a fins públicos, como aínda hoxe en dia (cociña económica, cruz vermella, pescaderia). Outros moitos simplemente convertianse en vivendas para as acaudaladas familias ferrolanas de principios do século XX. Para os ferrolans estes acolledores edificios pasan desapercibidos cando contan cun gran valor artístico se simplemente dedicase un rato de investigación ao tema. En resumen, Rodolfo Ucha foi o home que lle deu a Ferrol un aire novo e renovador.
domingo, 27 de marzo de 2016
Ruta polos mosteiros da comarca
Despois de pasar en coche polo mosteiro de Baltar, decidín dedicar esta entrada a investigar sobre esos excéntricos edificios que tanto abundan nesta comarca, a pesar de que moitos de eles estanse a caer a cachos, a riqueza dos mosteiros galegos é inigualable.
Comezarei polo máis cercano a miña casa, o mosteiro do Couto:
Actualmente atópase en obras, este mosteiro é, probablemente o edificio máis representativo de Narón, atópase o lado da ría, é datado da Idade Media ainda que foronse engadindo estancias e construccións posteriores e chegou a ser un dos principais da Península. . Hoxe esta en obras, e no seu interior atopanse tumbas de nobres e un gran claustro. En Narón moitas bodas son realizadas na capela do mosteiro debido a beleza do lugar. A día de hoxe xa non quedan monxes vivindo alí.
O seguinte será o mosteiro de Baltar:
Entontrase situado no Val, en Narón e foi construído inicialmente como pazo no século XVI pola última marquesa de Lago-San Sadurniño, e desexo de seu o lugar pasou a ser convento como o coñecemos a día de hoxe. Da súa construción orixinal só quedan dous grandes brasóns en cantería. Foi reconstruido a comezos de século XX con grandes fiestras cadradas, a balconada o os canzorros nos tellados.
No edificio hai unha Capela e unha fonte de estilo barroco.
O mosteiro de Santa Catalina:
Probablemente, o máis interesante dos que vou falar ainda que esta abandoado actualmente.
O mosteiro de Santa Catalina en Ares foi fundado no século XII polos condes de Traba, e pasou logo a casa de Andrade. É de estilo románico pero actualmente poco queda do estilo, xa que no século XVIII foi reformado.
A finais do século XX o exército abandoa o cuartel e o convento é cedido ao concello xunto coas baterías.
O edifico conta con dous claustros cunha fonte gótica cun xabalí, símbolo da familia Andrade.
Conserva certos muraleis datados do século XVII e un retablo de enormes dimensións.
No lugar onde foi levantado o edificio existía un altar ao sol de orixen romano
Mosteiro de Monfero:
O máis ornamentado de todos e impresionante de todos eles ademáis de tamén un dos máis grandes mosteiros que conta Galicia, está situado na contorna das Fragas do Eume e do que se conserva en bo estado a súa igrexa mentres que as dependencias monacais están en estado ruinoso.As súas orixes remóntanse cando menos ao século X. Alberga no seu interior as tumbas de membros da familia dos Andrade.
O máis impresionante esta no seu interior chamando a atención a impresionante cúpula e bóvedas.
Pero o século XIX será como para case todos os mosteiros o século de decadencia e polo tanto abandono e deterioro a pesar de que sufriu varios intentos de reformas.
Pero o século XIX será como para case todos os mosteiros o século de decadencia e polo tanto abandono e deterioro a pesar de que sufriu varios intentos de reformas.
Mosteiro de Caaveiro:
Como o anterior, atópase tamén nas Fragas do Eume, para acoller os numerosos anacoretas que vivían dispersos na zona. Pero pronto importantes doazóns de Rosendo de Celanova engrandecen o seu patrimonio recibindo este a maior parte das terras cultivables existentes á dereita do río Eume e concédenlle a xurisdición sobre vilas e freguesías eximíndoo da autoridade do arcebispado de Santiago de Compostela. Durante a Alta Idade Media coa casa dos Andrade perdeu moito poder económico, que recuperou en tempos dos Reis Católicos. A súa xurisdición abranguía as parroquias de Caaveiro, A Capela, Santa Cruz do Salto, Cabanas, Soaserra e Irís, San Pedro de Eume, A Faeira, Bermui, Goente e Ribadeume, Taboada ata chegar a Sillobre.
A partir do ano 1800 queda abandoado, quedando ao coidado dun caseiro e inicia así a súa decadencia e deterioro.- Convento do Rosario de San Sadurniño:
Antigo convento monacal da orde dos franciscanos, actualmente sede do concello. Conserva o claustro do convento con sete arcos de medio punto en cada lado. No interior destaca a escalera de acceso ao piso superior, para cuxa construcción se empleou a denominada "pedra de Moeche", caracterizada polo seu peculiar cor verdoso. Está no núcleo urban.
domingo, 13 de marzo de 2016
O Día das Pepitas
El Día das Pepitas en Ferrol é moi peculiar, saen as rúas as famosas Rondallas, hay moitas e case todas formadas por hombres que cantan cancións sobre Ferrol o sobre as mozas, é moi celebrado sobre todo pola xente maior que recorda con esta festa a sua mocidade, como a miña aboa, que non falta ningún ano de asistir a esta festa.
Según me contou, a festa cambiou moito a como ela a coñeceu, cando chegou a Ferrol cando tiña 17 años. Viviase con gran estusiasmo e festividade.
Deixovos un audio contando a cousas que lembra desta tradición e un pouco da sua historia e como foi evolucionando. Olvidouse de dicir que moitos restaurantes e hoteis engaden ese día a sua carta un postre chamado "bico das pepitas" que consiste nun pastel en forma de corazón.
A sua Rondalla preferida e Luceiro del Alba, de Neda, que sempre segue nas suas actuacións. E una festa de pouca popularidade actualmente e que cada vez deixase máis olvidada.
Según me contou, a festa cambiou moito a como ela a coñeceu, cando chegou a Ferrol cando tiña 17 años. Viviase con gran estusiasmo e festividade.
Deixovos un audio contando a cousas que lembra desta tradición e un pouco da sua historia e como foi evolucionando. Olvidouse de dicir que moitos restaurantes e hoteis engaden ese día a sua carta un postre chamado "bico das pepitas" que consiste nun pastel en forma de corazón.
A sua Rondalla preferida e Luceiro del Alba, de Neda, que sempre segue nas suas actuacións. E una festa de pouca popularidade actualmente e que cada vez deixase máis olvidada.
 |
| Homes das Rondallas coas cintas que tradicionalmente lanzabanlles dende os balcons |
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)